வலசை
“தயாரா? ம் …
சீக்கிரம் மைதானத்துக்குப் போவோம்”.
ஆயிரம் பேருக்குமேல்
கூட்டம். அதி நவீன மனிதர்கள். க்ளோனிங் செய்து கொண்டு டி.என்.ஏ-வைப் பல இடங்களில் திருத்திக்
கொண்டு வேண்டிய உயரம், நிறம், முடி என்று பயாலஜியின் எல்லை கண்டு கொண்டிருக்கிறார்கள்.
சராசரி வாழ்நாள்
கூட 140க்கு மேல்.
இருந்தாலும் சில
விக்ஷயங்களில் இயற்கை முரண்டு பிடிக்கத்தான் செய்கிறது. இன்று ஒரே போல் உயரம், நிறம் என்று அந்தக் கூட்டத்தைத்தின்
தனி அடையாளச் சீரில் இருந்தார்கள்.
“அண்ணா, நாம எங்க
போறோம்?”
“பூமத்திய ரேகைப்
பகுதிக்கு. அடுத்து இந்தப் பகுதியில் வெயில் வரும்வரை அங்குதான் இருக்கவேண்டும். கவலைப்
படாதே, நன்றாகப் பொழுது போகும்”
“இங்கே இருந்தால்
என்ன?”
பதில் சொல்வதற்குள்
விரட்டிக் கொண்டு மைதானத்திற்கு அனுப்பினார்கள்.
“ம் .. போய் அவரவர்
இடத்தில் நில்லுங்கள்.”
அடியில் தட்டித்
தகடாக்கினாற்போன்ற முக்கோண வடிவில் அணிவகுத்தார்கள். முக்கோண உச்சியில் தலைவர் பேசினார்.
“ஒன்று” அனவர்
கைகளும் விரிந்தன. இடுப்பையும் கையையும் இணைத்துநின்ற ஜவ்வு விரிந்தது. சிறகா???
“இரண்டு” மெதுவாக
ஓடிக் கொண்டே ஒரே சீராக அந்தச் சிறகுகளை விரித்தார்கள்.
“மூன்று” மேலெழும்பி
உயரப் பறக்க ஆரம்பித்தார்கள். 5000 மைல் பறந்து பூமியின் மத்தியப் பகுதிக்குப் வலசை
போகிறார்கள். தாமதித்தால் வந்து கொண்டிருக்கும் பனியில் சிக்கி மடிய வேண்டியதுதான்.
குளிர்காலம் போனால் திரும்பி வந்து விடலாம். ஆனால் எப்போது என்றுதான் திட்டமாகத் தெரியவில்லை.
போன முறை 17மாதங்கள். இப்போது எத்தனையோ.
*********
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக